اثر مهار گیرنده نوع 1 اورکسین بر روند ایجاد تحمل به مورفین درنورون های هسته ی لوکوس-سرولئوس موش صحرایی

تجویز مکرر آگونیست های اوپیاتی به سرعت سبب ایجاد تحمل به اثر بی دردی اوپیات ها شده و استفاده از آن ها را برای مقابله با درد محدود می کند. در این مطالعه اثر مهار گیرنده های نوع 1 اورکسین (oxr1) در روند تحمل به مورفین از نظر خصوصیات الکتروفیزیولوژی بررسی گردید. برای ایجاد وابستگی , مورفین سولفات (10 mg/kg, i.p.) یک بار در روز و به مدت 7 روز و در ساعت مشخصی از روز تزریق می شود. آنتاگونیست oxr1، sb-334867 (10 ?g/10 ?l, i.c.v.)، درست قبل از مورفین تزریق می شد. برای بررسی ایجاد تحمل در سطح سلولی، میزان اثر مورفین (1 mg/kg, s.c.) بر فعالیت نورون های هسته ی لوکوس سرولئوس (lc) به کمک روش ثبت خارج سلولی تک واحدی بررسی شد. برای القای تحمل، مورفین (10 mg/kg, i.p.) به صورت روزانه یک بار در دوره های 2 ، 4 و 6 روزه تزریق شد. برای مهار oxr1، sb (10 ?g/10 ?l, i.c.v.) قبل از مورفین تزریق می گردید. در قسمت الکتروفیزیولوژی تزریق مورفین در طی شش روز سبب ایجاد تحمل در نورون های هسته ی lc به صورت کاهش معنی دار پاسخ دهی این نورون ها به مورفین در هنگام ثبت، گردید. تزریق sb قبل از مورفین تأثیر معنی داری برکاهش پاسخ دهی نورون های lc به مورفین داشت. به نظر می رسد مهار گیرنده ی نوع 1 اورکسین در مغز سبب جلوگیری از ایجاد تحمل به اثر ضد دردی مورفین می شود. با این حال برای تعیین اثر این گیرنده در به وجود آمدن تغییرات سازشی در سطح سلولی، مطالعات بیشتری نیاز است.